SSSSSSS TTTIIIIEEEEEE....

RRRRR EEEESSSSSS!!!!

Stress dus... zoals reeds enkele dagen geleden aangekondigd, is dit een post over "stress". "Wa ies stress eigelek faitelek?" Ik beschouw stress als een ziekte. "Waarom?", vraagt u zich waarschijnlijk af... wel, hier volgt mijn relaas:

Ongeveer 2 jaren geleden, 't was 't einde van het voorjaar en 't begin van de zomer van 2005, werd ik voor 't eerst slachtoffer van deze ziekte. 'k Zat destijds in Parijs. Velen onder u denken bij Parijs onmiddellijk aan romantiek, den Eiffeltoren, een terrasje, Louis Vuitton sjakosjkes, de Moulin Rouge, etc... Parijs is een wereldstad met een ongelooflijk aanbod aan cultuur (het Louvre, de Nôtre Dame,...), sport (Roland Garros) én lekker eten. Dit alles klopt en 't zal er waarschijnlijk ook wel héél romantisch zijn, maar voor mij was die periode... hell on earth! De reden was een samenloop van omstandigheden. Vermits ik de enige in het BI team was die Frans sprak (graag wens ik te vermelden dat het Frans dat we in België spreken, wel degelijk afwijkt van het Frans dat men in Parijs spreekt) én bovendien de enige was woonachtig op 't zelfde continent, viel mij de eer te beurt om, op vraag van de Fransen, gedurende de werkweek ter plekke te zijn. Ik had dus niet alleen een ongelooflijke werkdruk (want die was met momenten onmenselijk), maar bovendien zat ik in 't hol van de leeuw. Op een welbepaalde dag ontdekte ik dat er iets "niet juist" was... 't was ongeveer 10 uur 's ochtends en mijn "onderlijfke" was letterlijk kletsnat. 'k Spreek niet van 2 kleine zweetplekskes onder de oksels, maar van serieuze plekken. 't Was alsof ik m'n T-shirt net met de hand had gewassen?! Bovendien bleek m'n hartslag vrij hoog, hoewel ik me "fysisch" in rusttoestand bevond. Mijn hart bonsde als nooit tevoren... erger nog dan na een voetbaltornooi van 6 wedstrijden, waarin je alles gegeven hebt. Dit alles was eigenlijk al veel langer bezig, maar 't viel niet echt op. Tot op die bewuste dag dus. 's Vrijdags bij m'n thuiskomst, belde ik onmiddellijk m'n toenmalige huisdokter op voor een afspraak. Via z'n antwoordapparaat kwamik te weten dat de man op vakantie was, maar we konden beroepdoen op een vervangarts. Deze was echter tijdelijk onbereikbaar zodoende dat ik 's maandags alweer op de Thalys richting Parijs zat, zonder een geneesheer te hebben geraadpleegd. Enfin, 't belangrijkste was dat ik zelf realiseerde dat er iets fout was en dat snel ingrijpen nodig was. Vermits ik geen medische hulp kon bereiken, heb ik m'n stoute schoentjes dan maar aangetrokken en mijn projectmanager om een spoedvergadering gevraagd. 'k Heb toen gewoon gezegd dat de werkdruk té hoog was en dat ik het niet zag zitten om nog alleen in het hol van de leeuw te zitten. After all, trop is teveel! Er werd, gelukkig voor mij, onmiddellijk op een positieve wijze gereageerd en ik kreeg als het ware steun van de hele bende (de collega's over de plas, de projectleid(st)er én de manager). Eveneens werd er een communicatie uitgestuurd naar de figuurlijk "leeuwen" en ook daar werd er eigenlijk héél positief gereageerd. Vanaf dat moment zou ik niet meer alleen in Parijs verblijven, maar zou ik op z'n minst vergezeld zijn van de projectleid(st)er en op regelmatige basis ook met een collega. Taken en commentaren zouden enkel nog via het projectmanagement tot bij mij komen en ik had plots een zekere vrijheid in het plannen van mijn werk. Achteraf gezien is die hele positieve reaktie mijn redding geweest. Enkele weken later, zat ik bij de dokter in de praktijk én na de nodige controles (die allen positief waren), zei hij doodsimpel "ge zult inderdaad wel wa last van stress gehad hebben, maar daar is fysisch niks meer van te merken... ge hebt er blijkbaar goed op gereageerd!". Voor het overmatige zweet, want dat zou nog enkele weken kunnen aanhouden, bestond er een simpel lapmiddeltje, maar voor m'n hart had ik niks (meer) te vrezen.

Waarom eigenlijk deze post? Wel, enkele weken geleden was ik aan 't chatten met een jeugdvriend van me. We hebben jarenlang in dezelfde straat gewoond, liepen samen school, waren kind aan huis bij elkaar... maw we kenden elkaar door en door. Door de jaren is het contact verwaterd (dat gebeurt nu eenmaal), maar enkele maanden geleden hebben we 't contact terug opgepikt. Enfin, we waren dus aan 't chatten en toen ik vroeg hoe het met hem ging, schrok ik van het antwoord. "Momenteel terug wa beter" klonk het. Van iemand die altijd positief is, verwacht je zo'n antwoord niet. Enfin, dus we zijn er wat dieper op ingegaan en blijkt dat hij dus ook met stress te kampen heeft gehad, MAAR... in een net iets ergere mate dan ikzelf, tot een opname op Spoed toe.
Dus, deze post is eigenlijk bedoeld als een soort van waarschuwing. Stress is niet iets van "tijdelijke" aard, 't is echt wel een soort van ziekte en die moet je alsdusdanig behandelen. Met andere woorden, act before it's too late! Symptomen kunnen zich op verschillende manieren uiten, maar overmatig zweten, hartkloppingen, black outs, extreme migraine, slapeloosheid, ... 't kan allemaal te wijten zijn aan stress.

Hét belangrijkste is om dit zelf toe te geven én vervolgens om erover te praten. Wees niet bang van de reaktie van je collega's, je bazen, je klanten, je leveranciers, ... ze zullen het wel begrijpen. After all, we're only human!